(113) نه به اندازه ی اینجا غمگین!

این روزا وارد یه مرحله‌ی سیاهچاله مانند از زندگی شدم!

تمام زمان دنیا رو دارم ولی هیچ زمانی ندارم...

به شدت دارم تلاش میکنم همه چیز رو عادی جلوه بدم در حالی که واقعا نیست!

فرصت هایی رو به دیگران واگذار کردم که شاید برام خوب میبودن و ساده...

اما درگیری‌ها و مشغولیات سنگین الانم اجازه قبول کردنشون رو بهم نمیداد!

وسط این هیاهو فهمیدم که...

فعلا نه به اندازه ی اینستا خوشحالم،

نه به اندازه ی توییتر موفق،

نه به اندازه ی اینجا نویسنده و غمگین!

و حتی به اندازه دنیای واقعی فعال هم نیستم...

و نکته اش اینه که این شرایط رو همیشه قبل از اینکه تلاش هام به نتیجه برسه دارم و با این احساس معلق بودن آشنام و نمیدونم باید باهاش چیکار کنم!

وقتی چاره ای نیست و تلاش بیشتر مثل دوچرخه سواری توی باشگاهه،

فقط میتونم خودمو قانع کنم که تا یکشنبه صبوری کنه!

به این امید که شاید یه مسیر کوتاه به یه نتیجه ی کوچیک ختم بشه بالاخره!